[Indya]

Szczerze to ja też przerabiałam etap czarnych ciuchów i paznokci. Choć ja byłam raczej czymś w rodzaju hybrydy metala, punka i nacjonalisty/rewolucjonisty. Nosiłam kolorowe dready i na rękach czarne rękawiczki-kabaretki, za które zawsze dostawałam solidny ochrzan od nauczycielki niemieckiego. Punka słucham do dzisiaj ale styl ubierania zmieniłam. Teraz nikt by nie powiedział, że taka dziewczynka jak ja ma takie poglądy jakie ma. I myślę, że to o wiele lepsze.

[powidlo]

Tez bylam kindermetalem, ale nie uwazam zeby mozna sie bylo tego wstydzic fakt faktem, ze duzo durnych rzeczy sie robilo, ale to w sumie calkiem normalne. To byl bardzo tworczy dla mnie okres, sporo sie o sobie dowiedzialam i o swiecie tez, szukalam wlasnego stylu, zainteresowan i odkrywalam powoli charakter. Absolutnie nie moge powiedziec zeby to bylo zle, wrecz przeciwnie. Zreszta, za pare lat znow bede miec powody do smiechu z myslenia jakim posluguje sie dzis i bardzo dobrze, bo to w koncu swiadczy o rozwoju. Chyba

[cjelzurr]

Hehe metale. Ja bawiłem się w metal później, w liceum, ale przynajmniej tam miałem głowę na karku, bo słuchałem konkretów, a nie Mansona, gardziłem naszywkami i nie praktykowałem koszulek z zespołami (kupiłem sobie jeno bluzę Ministry, ale promocja była). Kostki czy glanów używam zresztą do dziś - te ostatnie to jedyne słuszne buty do rąbania drewna, kostka to dwa miejsca siedzące na ognisko.

[ Dodano: 2014-04-08, 14:23 ]

[Misha]

Ja tam nigdy nie byłem brudem - ortodoksem. Bardziej kucem od Krula, ale potem zacząłem czytać Wyborczą

[Calamity]

[Dafne]

Wiek nastoletni to chyba najdurniejszy okres w życiu - nie dość, że patrzymy bardziej radykalnie na świat, to jeszcze te burze hormonów. Raczej jestem poukładaną osobą, jeśli chodzi o wgląd na siebie, z otoczeniem mam problem, bo nie patrzę zbytnio na ludzi. Takie dojrzewanie w okresie nastoletnim ma to do siebie, że większość rzeczy spłycamy i coś jest dla nas na zawsze- najczęściej tak "wzniosłe" rzeczy jak przyjaźń czy miłość. Dla mnie... to nigdy nie było wzniosłe, bo człowiek nie jest w stanie sam w sobie mi zaimponować. Nie zakochiwałam się na mrugnięcie okiem, nie byłam trzpiotką i nawet trochę gardziłam dziewczynami, stroniłam od nich, bo były niemożliwe.
Moje dojrzewanie było raczej chłopięce, bo trzymałam się z chłopcami, jednak w efekcie, nie pasowałam ani tam, ani tam (chłopcy nie wpuszczali, dziewczyny później też przestały). Nie byłam natomiast typem samotnika.

Z tym, że dojrzewamy całe życie się zgadzam, bo skoro połowę życia dojrzewałam chłopięco, a nie dziewczęco (taki wczesny gender ), po 21. roku życia nastąpił przełom... zaczęłam dojrzewać dziewczęco.
Na dojrzewanie "level up", w sensie: "bycie kobietą" chyba jeszcze za wcześnie. Nie wiem, czy jest sens poszukiwać tej kobiecości, skoro bardziej czuję się dziewczyną.

Szczerze nie znoszę szuflad, więc do żadnej subkultury nie należałam.

[Fajtula]

[Amb]

[Fajtula]

Amb, odnoszę się do powszechnych stereotypów z pejoratywnym wyolbrzymieniem, jak zawsze zresztą Ty zaś doszukujesz się na pozór rozwiązań realnych, choć nierealnie skręcających w pozytywne tonacje. Okazujesz się mieć rację, bo trafiasz w punkty uniwersalne, będące bolączką tłumów. Rzesza szaleje, bo nagle ktoś zapewnia happy end. Zastanów się nad objęciem patronatem manifestacji z góry skazanych na porażkę, może być ciekawie

[Amb]

Nie doszukuję się nierealnych rozwiązań, Fajtulo, po prostu uważam, że dojrzewanie wcale nie jest beznadziejne. Jeżeli nie możesz się pogodzić ze swoją dorosłością, to współczuję jakości życia. Bez znajdowania w życiu pozytywnych tonacji, można oszaleć. I stać się bucem :p

[Dafne]

[pi]

Mam wrażenie, że dopiero teraz przechodzę okres dojrzewania w sensie buntu i ogólnie takiego gówniarskiego trochę zachowania. Jakieś poważne opóźnienie mam.

[Fajtula]

pi, jestem z Tobą, tylko mnie to ewidentnie sprawia przyjemność i dopiero teraz jest odwaga i zapotrzebowanie na świrowanie

[Dafne]